Jæja ég held bara mínu striki í jákvæðninni og segi frá enn einum góðum degi. Vaknaði kannski ekki alveg snemma og þó og tók stóra Neshringinn. Ég gekk og hljóp nokkra spretti inn á milli, kom við á Mánabrekku til að heilsa upp á liðið. Fyrsti dagur eftir sumarfrí og var verið að ganga frá og undirbúa komu barnanna, sem mættu kl. 13. Ég ræddi við mínar fyrrverandi samstarfskonur um hitt og þetta, heilsaði upp á Eddu og hélt svo áfram við að klára hringinn minn. Eftir hádegi hitti ég svo hana Laufeyju vinkonu mína og fórum við saman niður í bæ. Við röltum Laugaveginn í góða veðrinu, kíktum í búðir og á mannlífið. Við fórum inn á Vor og fengum okkur brúsettu (ekki skrifað svona) með kjúkling og salati, sem bragðaðist alveg guðdómlega… Svo fengum við okkur smá sætt á eftir. Við komum við í Mál og Menningu og ég keypti tvær bækur, svona til að lesa í restinni af sumarfríinu. Þegar við komum út á Laugaveginn aftur var farið að rigna okkur að óvörum en við vissum fyrir víst að það hefði rignt í Kópavoginum rétt áður. Það er auðvitað alltaf betra veður í vesturhluta Stór-Reykjavíkursvæðisins, vil ég meina, því kom þetta örlítið á óvart eða þannig. En af því farið var að rigna ákváðum við að halda heim. Við komum aðeins við á Miðbrautinni áður en ég keyrði Laufeyju heim. Það er alltaf gaman að hittast svona og fara eitthvað skemmtilegt, þannig að við ákváðum að vera duglegri við þetta. Takk fyrir frábæran dag Laufey. 🙂

Við mæðgur drifum okkur svo eftir kvöldmatinn, sem var með mexíkósku ívafi, til ættarlaukanna á Hraunbrautinni. Við færðum mömmu gsm síma sem við höfðum keypt fyrir hana. Eftir að hafa kennt henni grunnatriðin við að hringja, svara og opna lyklaborðið og auðvitað kjafta smávegis, héldum við heim á leið. Á leiðinni lentum við í svo mikilli hellidembu að þurrkurnar höfðu ekki undan og á endanum datt annað þurrkublaðið af. Við keyrðum í hálfgerði blindni inn í næstu hliðargötu, vorum á Miklubrautinni sem er ekki sérlega góður staður til að vera að keyra hálfblindur. Þar lögðum við í fyrsta hentuga stæði og hlógum svo bara að öllu saman meðan regnið bulldi á bílþakinu. Ekki gátum við farið út til að laga þurrkuna því að það hefði þýtt eitt „að verða rennblaut“ rigningin var þvílík að það var eins og standa í sturtu. Gott að hafa góðan húmor og hlægja bara að þessu öllu saman. Við áttum reyndar eftir að hlæga aðeins meira, því að þurrkan datt einum þrisvar eða fjórum sinnum af á ferð okkar um Reykjavík. Enn nú er minn tími brátt að koma, eins og konan sagði forðum og best að fara að haska sér í svefn, kannski maður lesi eina blaðsíðu eða tvær. Heyrumst og sjáumst. 😉